Fabian’s Avontuur

Ik ben Fabian Vas en ik wil je welkom heten op de fantastische expeditie waar ik net op was. De bestemming was de KasiKasima-berg, die aan de Palumeu-rivier ligt, een zijrivier van de Tapanahony.

Deze expeditie was voor mij een kans om de natuur op haar best te ervaren, filmen en fotograferen. Mijn uitrusting bevatte 13 items en omdat ik helemaal alleen was, waren ze de hele tijd mijn verantwoordelijkheid tijdens deze reis. Sommige van de volgende items stonden op mijn lijst, in totaal maar liefst 70 kg. Een drone, statief, 4 geweldige camera’s, glidecam, generator, laptop, externe harde schijf, mijn tent en luchtbed en nog wat meer. Nadat we vanaf het vliegveld Zorg en Hoop in Paramaribo met het vliegtuig naar het zuiden waren gereisd, landden we na ongeveer een uur in de lucht op de Jungle-landingsbaan van Palumeu. Hier werd ik verwelkomd door de lokale bevolking en een team van METS, een van de eerste touroperators van Suriname.

Na aankomst werden we getrakteerd op wat versnaperingen. De anderen op de vlucht en ik werden vervolgens naar onze kamers gebracht. Ik kon nu mijn voorbereidingen afronden en mijn spullen ordenen in het comfort van deze nette en gezellige kamer. Palumeu is een prachtige omgeving met een verbluffend uitzicht op de Tapanahony-rivier. Zittend op het balkon van mijn lodge was het echt de moeite waard om de tijd te nemen en echt te leven en de natuur te voelen in deze geweldige ongerepte Jungle. Na een tijdje werd ik geroepen voor een heerlijke avondmaaltijd.

De volgende dag vertrokken we vroeg met een uitgegraven kano en gingen stroomopwaarts naar Poti Hill, genoemd naar de ontdekker dhr. Poti die toevallig ook onze bootsman was op deze reis. Na ongeveer een half uur bereikten we de plek aan de rivier waar we de boot verlieten en ons klaarmaakten voor een wandeling door de Jungle met wat regen en veel modder. Twee mannen hielpen met mijn drone en statief toen we richting de heuvel liepen.

De heuvel zou mijn eerste kennismaking zijn tijdens deze reis van een uniek uitzicht op het neerkijken op de Jungle van hogerop. Roosevelt-piek en KasiKasima waren op afstand zichtbaar. KasiKasima was natuurlijk het uiteindelijke doel van de expeditie. Een van de dagen bracht ons ook naar de stroomversnellingen van Kudebaku, een van de grootste in het gebied, waar ik wat tijd doorbracht om foto’s te maken en het gebied te filmen. De eeuwige kracht van het water dat tegen de rotsen beukt, blijft je verbazen als je de Surinaamse Jungle bezoekt.

KASIKASIMA MOUNTAIN
Nadat de gidsen de boot hadden geprepareerd en al onze lading hadden ingeladen en onze posities hadden klaargemaakt, waren we eindelijk op weg naar KasiKasima. Een zorgvuldige verdeling van lading en mensen in de boot is essentieel voor het veilig navigeren op een rivier als deze. De eerste etappe van de reis was een vlucht van 4 uur naar Kamakabari, een plaats waar we ons kamp opsloegen voor de nacht en in hangmatten sliepen. Na een heerlijke nachtrust in het bos begin je de sfeer van de Jungle te voelen, die tegelijkertijd vredig en opwindend kan zijn. De volgende dag gingen we richting onze volgende stop Tronbaka stroomversnellingen. Deze stroomversnellingen kunnen niet per boot worden overgestoken, dus moesten we onze lading overbrengen naar een kleinere boot, die op de top van Tronbaka wachtte. Vracht vervoeren in de equatoriale hitte door de jungle-passen is geen kleinigheidje.

Na een korte pauze en het inpakken van de kleinere boot gingen we richting ons laatste kamp bij de Sawaniboto stroomversnellingen. Dit laatste deel van de vaartocht duurde ruim een half uur waarna we veilig aankwamen bij Sawaniboto camp, een kamp dat alles biedt wat nodig is om relatief comfortabel in leven te blijven. Na de nacht te hebben doorgebracht, is iedereen klaar voor het hoogtepunt van de expeditie, een van de KasiKasima-bergtoppen.
Een pittige wandeling door het dichte ongerepte bos van ongeveer 3 uur eindigt in een climax. Na de afgelopen uren door tropisch bos te zijn bedekt, is het echt de moeite waard om de open plek van de top te bereiken en het bos van bovenaf te kunnen zien en absorberen. Poti Hill had ons een paar dagen eerder een goed idee gegeven van wat er nog moest komen. Kasikasima had niet teleurgesteld. Van de groep ben ik de laatste die de eigenlijke top bereikt, mezelf doordrenkend met de beelden en gevoelens van de grote Kasikasima. Het laatste deel van de reis was absoluut het moeilijkste dat ik later vertelde, jezelf optrekkend aan de kleine borstels en vooruit duwend naar die laatste klim, maar het was zo overweldigend dat ik het op dat moment niet besefte. Naarmate het bos ons geleidelijk aan ontgrendelde, kreeg het verrassende uitzicht in de laatste paar honderd passen van de wandeling steeds meer vorm.

De verbinding die ik voelde met de omgeving was de meest complete die ik ooit heb gevoeld. Op zo’n reis kom je zoveel dingen tegen. Rotsen van 30 m lang en 12 m hoog, die al duizenden jaren door water zijn uitgehouwen. De kleine bergbeekjes bieden dat volkomen helder en heerlijk bevredigend is. Na het bereiken van de piek moest ik snel weer serieus worden om de drone van mijn Go Pro en mijn trouwe Canon te gaan bedienen. Het bedienen van de drone vanuit die positie was zenuwslopend, 500 m naar buiten en 250 m omhoog vanaf de top waar we stonden. Het vergde veel concentratie, maar uiteindelijk was het resultaat er.