Skaters of Suriname

De titel klinkt beter in het Nederlands, maar het sentiment is er. Dit is de vertaalde benaming van het nummer “Skaters van Suriname” van de Surinaamse punkrockband ‘De Rotte Appels’, opgericht door Shavero Ferrier, een van de eerste mensen met wie ik in 2008 begon te skaten. Niet de eerste. Die eer zou naar Giovanni Ramlakhan gaan. We waren al een paar jaar vrienden, we hingen gewoon rond en rookten en dronken de weekenden weg. Op een dag verscheen hij op een houten apparaat dat ik alleen op tv had gezien toen ik jonger was en af en toe in het echt voor korte momenten. Zelfs als ik er een seconde op stond voordat ik uitgleed en mijn hoofd stootte, was ik nog steeds erg geïntrigeerd.

Begin januari 2008. Leraren staken. Wakker worden rond 10 uur, ploffend voor de tv, ontbijt in de hand zoals ik de afgelopen dagen deed, gedachteloos kanaalsurfen toen ik een skateboardvideo tegenkwam op Garuda TV, Channel 23.

Ik weet niet welke video of wie er aan het skaten was, maar ik herinner me levendig hoe een man een trick probeerde over een straatgat en elke poging faalde, maar steeds dichter bij het wegrijden kwam. Ik kromp ineen bij elke val. Vol verwachting. Eindelijk reed hij weg en ik merkte dat ik sprong van vreugde, meer geïnvesteerd met elke clip van skaten die volgde. Meteen naar de telefoon grijpend om Gio te bellen. “Zie je deze gast?” “Ja man” antwoordde hij opgewonden. “Het was gisteravond ook”. Ik herinner me niet veel van die dag of de video. Het enige wat ik me nog herinner is dat ik niet lang nadat ik de telefoon had opgehangen, Gio nog een keer belde om te vragen of ik zijn skateboard mocht lenen.

Fast forward naar 2011. Een paar jaar skaten en een paar nieuwe mensen die ik vrienden zou kunnen noemen. De groep groeide uit tot een respectabele 10 schaatsers. Schaatsen voor hun huizen, in garages en in de weekenden en vakanties, vaak afspreken om naar onze vaste plekken te cruisen of op jacht te gaan naar nieuwe. Cruisen door de straten alsof we ze bezaten op vreemde uren van de nacht. Af en toe wandelen door drukke straten totdat een van ons een politieagent zag. Door de politie uitgescholden en van plekken geschopt en zelfs voor onze eigen huizen omdat ze te luidruchtig waren. Vaak worden er opmerkingen naar ons geschreeuwd door automobilisten, zoals “Surinaamse schaatsers kunnen niet schaatsen!” “Val en breek je hoofd”. Dingen werden soms confronterend, maar voor het grootste deel was het gewoon iets om over te lachen. Hellingen werden gebouwd van sloophout dat een van ons “vond” in de buurt van een bouwplaats of dat was overgebleven van de renovatie van een huis door een van onze ouders. Als ondeugend kwamen we in de problemen vanwege het bezit van spuitverf met de schijnbare bedoeling om graffiti te kratten. Er werden bands gevormd door skaters en de skatescene breidde zich uit.

Op 2 januari van dat jaar kreeg ik een bericht. Een van de skaters, Giorgio de la Fuente, besloot dat we een internetaanwezigheid nodig hadden. Met wat hulp van mij trapten we het nieuwe jaar af met Skaters of Suriname op Facebook, het account is vernoemd naar het eerder genoemde ‘Rotte Appels’-lied. We zouden bijna dagelijks inhoud over skateboarden plaatsen. Eerst vooral spullen uit het buitenland, met name de Verenigde Staten, maar al snel eigen content. Foto’s uploaden van onze vrienden, korte stukjes schrijven over onze ervaringen met skateboarden in Suriname en korte filmpjes posten van ons en andere skaters uit Suriname die we tegenkwamen en die net begonnen waren. We waren een gemeenschap aan het bouwen. Via deze FB-pagina kwamen we te weten over de geschiedenis van skateboarden in Suriname.

Ik had bij Ocer altijd geruchten gehoord over ramps en skateboarden. Maar dit was de eerste keer dat we een glimp opvangen van dit lang verloren, bijna vergeten verleden van skateboarden in Suriname. Marcell Kaersenhout heeft foto’s met ons gedeeld van hem op zijn mini ramp blasting airs, en wall rides van een van zijn vrienden bij Ocer. En een foto of twee van een reis naar Amerika. Later zou hij meer posten. De een nog indrukwekkender dan de ander. Een enorme houten halfpipe bij Ocer waar ik alleen maar van kon dromen. Mijn eerste jaar skaten vond ik restanten van houten minihellingen op de skelterbaan. Hellingen vol gaten en gerst skatebaar. Ze werden niet lang na mijn eerste en enige keer skaten verwijderd. En een halfpipe die nog overeind stond, was niet ver weg. Een stevige wandeling naar beneden een blok of twee van de skelters Raceway en je was in het huis van Andrew Chin A Foeng. Hier stond een metalen constructie op een betonnen bedding gebouwd door Andrew en zijn broers. Marcell zou ons ophalen op dagen dat hij vrij was om op de schans te skaten. Later zouden we daar met Shavero’s vader heen gaan. Toen een paar anderen en ik onze auto’s kregen, gingen we er bijna elk weekend heen, skaten op de schans en andere plekken in de buurt.

Via de FB-pagina van Skaters of Suriname kwamen we ook in contact met de Nederlandse amateurschaatser Jaasier Linger, met roots in Suriname. Later dat jaar zou hij voor een week familiebezoek naar Suriname komen. We waren hyper. We wisten niet dat een andere Nederlandse schaatser al een reis naar Suriname aan het plannen was? Hij zag de FB-pagina en hoorde dat hier skaters zijn, dus besloot hij op het laatste moment zijn board mee te nemen. Zijn naam, Menno Becht.’ Schaatsers begonnen me te vertellen over een lange, Nederlandse man, die extatisch was hen bij toeval in een winkel tegen te komen. Hij was net een paar uur geleden aangekomen en was boodschappen aan het doen met zijn huisgenoten toen er een stel skaters binnenkwamen. Het was zover! Er werden telefoonnummers en namen uitgewisseld en er werden plannen gemaakt om de straat op te gaan. Ik ontmoette Menno op een van deze meetups. Zieke, vlotte skatestijl met een nog ziekere vrolijke persoonlijkheid. Terwijl de dagen schaatsen met Menno voorbij gingen, kwamen we erachter dat hij hier een paar maanden stage liep. Dat hij van feesten en feesten hield. Dat hij van meditatie en reizen houdt. Hij is een amateurschaatser die wordt ondersteund door een aantal coole merken. Niet iemand die ernaar streeft om pro te worden, maar eerder iemand die de mensen om hem heen wil helpen groeien. Al is het maar met deze plank van hout en wielen. Op een dag kreeg ik een telefoontje van Menno en hij vertelde over het doen van een skateboardwedstrijd..

Zoek de plek. Een concept van zijn jongens in Nederland. Waar zij gaan? Wel van plek tot plek. Ze zouden elkaar op de ene plek ontmoeten, een wedstrijd houden en naar een andere gaan. Schijnbaar willekeurig. In het begin maakte ik me zorgen over zijn idee, omdat ik de ‘onvriendelijke’ (bij gebrek aan betere woorden) agenten kende die we vaak tegenkomen. Maar ik was opgewonden. Zover ik weet is zoiets nog nooit in Suriname gedaan. Het was iets waar ik alleen maar van kon dromen toen ik voor het eerst aan het rommelen was met deze houten plank met wielen, hangend met Gio. We zouden een legitieme skateboardwedstrijd houden. Een evenement dat me in contact bracht met andere skaters maar ook met de man die later Suriname haar eerste skateshop zou gaan bouwen.

Er was een maand of twee verstreken sinds Menno voor het eerst in Suriname landde. De plannen voor de wedstrijd waren in volle gang. Voor de flyer wilde Menno een foto maken op het destijds vlaggenplein, de plek waar we af en toe samen zouden schaatsen. Gladde marmeren grond en Manny-pads (verhoogd oppervlak / podium / richel die kunnen worden gebruikt voor het doen van trucs op een BMX of een skateboard), stonden tot onze beschikking. Het was een plek waar veel Surinamers uit de stad naar toe gingen met hun familie om rond te hangen en te genieten van de sfeer van de Waterkant. Hier ontmoette ik deze wat kortere man met een donkere bril en Vans-schoenen. Iemand die eruitzag als een soort wannabe DJ of misschien zelfs een strandzwerver. Het bleek Yurik te zijn, een van de jongens achter Toadhop Skateshop, hier in Paramaribo. De naam komt voort uit zijn bijnaam toen hij als kind schaatste in New York. Hij zou de logistiek van het project regelen en vergunningen verkrijgen om het evenement op twee bekende plekken te houden. Hij overtuigde Menno ervan dat het op die manier minder moeilijk zou zijn met de autoriteiten.

De datum, zaterdag 18 juni 2011, werd vastgesteld, 3 dagen voor de internationale Go Skate Day. Kerkplein, 14.00 uur: zonnig weer met in de verte regenwolken. Voorbereiden op waar ik alleen maar over had gefantaseerd. Er was een aardig publiek aan het bouwen, met mensen die van een dagje winkelen kwamen, nieuwsgierig naar al die kinderen met skateboards die zich verzamelden op het Kerkplein. Ik herinner me niet veel van die dag, behalve dat ik de tijd van mijn leven had harder dan ooit te skaten en de trucs te landen die ik deed.

Ga skaten.-.